همه می گذرند و می گویند: 

                     " چقدر عجیب عاشق شدی! "

و من بی توجه به گفته ها،

دامن چین چین آرزو می پوشم

و پولک شادی به سر می زنم

تا تو بیایی...........

با طنین فراموشی نبودن ها

ولی کم کم، پولک ها شل شدند و افتادند

و تیک تاک ثانیه های انتظار

به من فهماند،

                      چقدر دیر است!

و دیدم که تو هرگز نمی آیی

                 نمی خواهم باور کنم که حالا

                                 میان اصوات خاموش اشک

همه می گذرند و می گویند:

                          " چقدر ساده فراموش شدی! "

شانه ای می شدم
         و در ژرفای شبهایت
                       به آرامش می رسیدم
                               اگر مرا به حریمت راهی بود
به روی گونه های  می خزیدم
          و همراه با تبسم های شیرینت
                  قله های ابتهاج را در می نوردیدم
                            اگر مرا به حریمت راهی بود

 

بر لبانت می نشستم
    و ترانه ی عشق و شیدایی را
         نجوا می کردم
             اگر مرا به حریمت راهی بود

پوپکی می شدم و شب تا به صبح
            در کنار بسترت می آرمیدم
                     اگر مرا به حریمت راهی بود
                              بر خامه ی قلمت جاری میشدم

بر سپیدی صفحه ی کاغذت می چکیدم
         و می نگاشتم که نازنینم
              آیا مرا به حریمت راهی هست؟؟؟؟؟؟؟؟